دلتنگم مثل وقتی تو نیستی بی تابم مثل وقتی که تشنه ی شنیدن صدایم باشی...

که در تمام تو جاریست و از هیج کجای دنیا به گوش نمیرسد...

در تمام ساعات از تمام باجه ها زنگ بزنی به صدایش تا حضورش را لمس کنی

و سهم تو از گفتنش فقط سکوت باشد

که نمیخواهی غرور نبودنت را با کلام بشکنی...

آخرین سنگر سکوت است هرچند برای من شعر باشد

که به ذات بودن نزدیکترم...

وقتی تو را غزل میشوم...هرچند چهار پاره بخوانم...

نوشته شده در پنج شنبه 90/11/6 ساعت 11:44 عصر توسط ثنااکبرزاده| نظرات ()