سکوت نازک قلبم
بالاخره تمام شد زایمان کلمات در بستر دلتنگی که سخت بود وشیرین...
از تو نوشتن را میگویم شروع بودن نفس کشیدن زندگی...که تو هستی...
حالا بگذار به هزاران چرا متهم باشم حتی قبل از اینکه شعر فریاد زدنت را دیده باشم...
این عادت بودن من است چرا که بین هرچه بودن است من بودن را برگزیده ام...
و گریزی نیست ازآن که اگر هم باشد من اهل نقاب نیستم...
برایم از دلت بنویس...دستهایم به نوشتن عجین شده است...
هر کلمه ای را که می نویسم در تو استحاله می شوم...
بیا تا برایت بگویم تا چه اندازه تنهایی من بزرگ است...
تنهایی من شبیخون تورا پیش بینی نمی کرد...
که من اینقدر بی کسی دیده ام و یادم رفته بود تنهایم...
کجای جاده به نگاهت بررخوردم که بن بست ترین لحظه ی ممکن را تجربه کرد دلم؟
حالا قرنهاست که تمام لحظه هایم را نیازمند حضور توام...
و کاری جز دوست داشتن تو بلد نیستم...
باد را نفس بکش دلتنگیم را می شوی....!
